دندانپزشکی نسیم شهر

ایمپلنت های دندانی به عنوان یک درمان جایگزین برای پروتز های بریج بوده که دندانها تراشیده می شوند، و هدف اصلی از معرفی این درمان ( ایمپلنت دندان ) این است که در آینده هیچ دندانی به خاطر پایه بریج قرار گرفتن تراشیده نشود و از بین نرود.

به طور کلی هر بیماری که شرایط کشیدن دندان را داشته باشد میتواند کاندید مناسبی برای کاشت ایمپلنت  باشد.

و از نظر قانونی دندانپزشک عمومی یا متخصص میتواند کاشت ایمپلنت دندان را در شرایط مطب انجام دهد. البته گرافت های وسیع استخوانی (پیوند استخوان) باید در بیمارستان توسط متخصص جراح فک و صورت انجام شود و همچنین جراحی سینوس لیفت باز نیز باید توسط جراح فک و صورت یا متخصص ایمپلنت در مطب یا بیمارستان انجام پذیرد.

ایمپلنت دندانی چیست ؟

تعریف ایمپلنت دندانی: ایمپلنت به پیچ ساخته شده از جنس تیتانیوم گفته می شود که در استخوان فک کاشته شده و جایگزین دندان از دست رفته می شود. ایمپلنت های دندانی میتوانند یک پارچه و یا دو تکه باشند و توسط پیچ اتصال قسمت تاج و ریشه به هم وصل شوند .

زمان لازم برای جوش خوردن ایمپلنت دندانی:

فک پایین سه ماه

فک بالا پنج ماه

این یک قانون کلی است که می تواند در شرایط مختلف متفاوت باشد مثلا اگر در فک بالا لیفت سینوس انجام شده باشد بهتر است یک تا دو ماه بیشتر فرصت داده شود تا استخوان جدید به تراکم بیشتری برسد.

از دیگر مواردی که ممکن است نیاز به مدت زمان بیشتری باشد انواع گرافت استخوانی و یا اسپیلیت کردن استخوان می باشد.

همچنین در شرایطی که استخوان تراکم کمتری داشته باشد باید زمان بیشتری لحاظ شود تا تراکم استخوان به حد مطلوب برسد و در شرایط ایده آل استخوانی میتوان از مدت انتظار کم کرد این وقتی است که طول و عرض ایمپلنت دندانی کاشته شده ایده آل برای دندان جایگزین باشد.

سن مناسب برای ایمپلنت کردن :

باید تا سن ۱۸ سالگی صبر کرد تا اسکلت صورت شکل کامل خود را پیدا کند  در غیر این صورت ممکن است در آینده به خاطر رشد فک و صورت ایمپلنت دندانی کوتاه تر به نظر برسد. در بعضی موارد مثلا اگر چند ایمپلنت دندانی در یک ناحیه کاشته شده باشد و پروتزی به شکل بریج روی ایمپلنت ها نصب شده باشد مقاومت بریج مانع از رشد اسکلتال در آن ناحیه میشود و بنابر این بیمار دچار دفرمتی صورت میشود ولی پس از سن ۱۸ سالگی هیچ محدودیتی  وجود ندارد و تا هر سنی  میتوان ایمپلنت دندانی انجام داد.

در سنین پایین تر برای تک دندان میشود ایمپلنت دندانی انجام داد ولی باید پروتز ایمپلنت دندانی بعد از ۱۸ سالگی تعویض شود تا اندازه آن با دندان های مجاور تناسب داشته باشد.

در صورتی که ایمپلنتها با طرحها و قطرها و زوایای مختلف از هم کاشته شوند ، بهتر است که با روکش آنی به یکدیگر متصل شوند و به صورت گروهی روکش شوند تا اینکه تک تک و به طور مجزا روکش شوند به این دلیل که میتوانند در تحمل فشارهای جویدن به کمک هم بیایند.

ایمپلنت فوری چیست؟

در بعضی موارد خاص اگر شرایط استخوانی خیلی مساعد باشد میتوان بلافاصله تاج را به ریشه کاشته شده متصل کرد ولی احتمال شکست درمان تا ۲۰% افزایش می یابد.

برای انجام این کار باید عرض و طول استخوان ایده آل باشد و تراکم استخوان هم به حدی باشد که بتوان ایمپلنت را با نیروی ۶۰ نیوتن بست. پروتز این ایمپلنت باید کوتاه باشد که در هنگام جویدن به فیکسچر فشار وارد نشود و نیز باید از جنس کامپوزیت یا آکریل باشد.

بهتر است ایمپلنت فوری فقط برای ۶ دندان قدامی انجام میشود که جنبه زیبایی دارند  و در نواحی خلفی به خاطر افزایش فشار بهتر است که اینکار انجام نشود.

بعد از مدت پنج ماه روکش موقت با روکش اصلی تعویض میشود.

شرایط لازم برای انجام ایمپلنت فوری :

۱- ۶ دندان قدام بالا و یا فک پایین بصورت گروهی یا تک تک وجود حداقل ۶ میلیمتر عرض استخوان

۲- وجود حداقل ۱۳ میلیمتر طول مفید استخوان

۳- تیپ یک یا دو یا حداکثر ۳ استخوانی ( از نظر تراکم)

۴- گیر اولیه ۳۵ الی ۶۰ نیوتن

۵- رعایت بهداشت دهان ودندان

۶- عدم وجود براکسیزم ( دندان قروچه)

موفقیت ایمپلنت دندانی چقدر است ؟

موفقیت ایمپلنت دندانی ۹۷% گزارش شده است، در ۳% موارد بجای پیوند استخوان بافت لثه ای به ایمپلنت دندان میچسبد و در این موارد بایستی ایمپلنت دندانی خارج شده و مجددا ایمپلنت جدید کاشته شود.

علت این پدیده وارد شدن ضربه به ایمپلنت دندان است که منجر به تکان خوردن ایمپلنت و جوش نخوردن آن به استخوان میشود. همانطور که میدانیم برای جوش خوردن استخوان باید هیچ حرکتی وجود نداشته باشد بنابراین وارد شدن فشار به ناحیه میتواند منجر به جوش نخوردن ایمپلنت دندان شود.

از دیگر مواردی که ممکن است پیش بیاید این است که بدن بیمار به جسم خارجی واکنش نشان دهد و آنرا پس می زند این پدیده بسیار نادر است و اگر پیش بیاید میتوان دو ماه صبر کرد و دوباره کار را تکرار کرد . که معمولا بدن برای بار دوم پیوند ایمپلنت را می پذیرد.

بهداشت دهان و دندان از شاخص های بسیار مهم در موفقیت درمان ایمپلنت است.

استعمال دخانیات از موارد عدم موفقیت میباشد.

تشریح روند و طول درمان در کاشت ایمپلنت :

جلسات ملاقات با بیمار از ابتدا باید تشریح شود برای مثال کاشت یک واحد دندان در فک بالا  به ترتیب زیر است

جلسه اول          کاشت فیکسچر                                روز        ۱

جلسه دوم          بازکردن بخیه بعد از دو هفته                 روز       ۱۵

جلسه سوم         چکاپ  دو ماه بعد                            روز       ۷۵

جلسه چهارم       بستن هیلینگ یک ماه بعد                  روز       ۱۰۵

جلسه پنجم         قالبگیری بعد از پانزده روز                   روز      ۱۲۰

جلسه ششم      امتحان فریم  پنج روز بعد                    روز      ۱۲۵

جلسه هفتم        تحویل پروتز پنج روز بعد                     روز      ۱۳۵

این حداقل زمان لازم است اگر چینی قبل از گلیز امتحان شود و اگر چسب موقت زده شود دو جلسه اضافه می شود برای فک پایین این زمان دو ماه کوتاه تر است به همین خاطر سعی میکنیم که تا حد امکان درمانهای ایمپلنت دو فک را را با هم شروع کنیم  و یا فک بالا را زود تر از فک پایین شروع کنیم .

در صورتی که دو فک با هم احتیاج به ایمپلنت داشته باشد حتما با فک بالا شروع میکنیم  میتوانیم یک ماه صبر کنیم وبعد کار فک پایین را شروع میکنیم  و نهایتا سه ماه بعد از جراحی اول اقدام به بستن هیلینگ میکنیم.

بسیاری از بیماران میگویند که ترجیح میدهیم کاشت دندان را از یک فک شروع کنیم و اگر رضایت بخش و راحت بود در ناحیه دیگر شروع خواهیم کرد ولی تجربه نشان داده که همه این افراد موقع تحویل کارشان می گویند ای کاش تمام نواحی را با هم شروع کرده بودیم چون همیشه نتیجه کار رضایت بخش است این وظیفه دندانپزشک است که اعتماد بیمار را جلب کند که نهایتا در پنج ماه کلیه کارهای ایمپلنتی تمام شود و تعداد ویزیت های بیمار به حداقل برسد.

انجام اینکار موجب ایجاد پلان اکلوزالی بهتر، تقسیم فضای ایده آل تر و یکنواختی رنگ واندازه و قرینه سازی مناسب تر می شود.

بزرگ شدن سینوس و نیاز به جراحی سینوس لیفت برای کاشت ایمپلنت :

سینوس گونه ای حفره خالی دو فک بالا است که با کشیده شدن دندان های زیر آن بزرگ میشود و فضای کاشت ایمپلنت را کاهش می دهد. در این موارد باید فضای ایجاد شده با پیوند استخوان پر شود تا بتوان ایمپلنت را در استخوان جدید کاشت به این عمل سینوس لیفت می گویند که به دو صورت انجام میشود.

سینوس لیفت بسته (Close Sinus Lift) :

جراحی سینوس بسته در جابیکه حداکثر به سه تا پنج میلیمتر فضا احتیاج است انجام می شود وایجاد فضای بیشتر از آن باید به روش سینوس لیفت باز انجام میشود. که این روش همزمان با کاشت ایمپلنت انجام می شود و پس از آن حداقل شش ماه باید صبر کرد.

سینوس لیفت باز (Open sinus Lift) :

جراحی سینوس باز در جاییکه به بیش از سه میلیمتر فضا جهت کاشت ایمپلنت احتیاج است انجام می شود و معمولا به گونه ای انجام می شود که ابتدا جراحی سینوس انجام شده و پس از گذشت حداقل ۴ ماه از زمان جراحی کاشت ایمپلنت در ناحیه سینوس انجام میشود که معمولا این مرحله نیاز به انجام جراحی سینوس بسته نیز دارد .

رادیو گرافی تخصصی ایمپلنت :

رادیوگرافی مورد نیاز جهت تشخیص عرض استخوان (CBCT) است با این تصاویر علاوه برعرض استخوان رابطه عصب تحتانی فکی و چانه ای و سینوس ماگزیلا و همینطور زاویه استخوان دیده می شود.

توجه داشته باشیم که بهترین رادیوگراف هم میتواند خطا داشته باشد و نباید صد در صد به آن اکتفا کرد و باید مشاهدات بالینی در نظر گرفته شود و در صورت نیاز در حین جراحی باید رادیو گراف تکمیلی انجام شود.

شناسایی تیپهای مختلف استخوان جهت تخمین طول ایمپلنت :

شناسایی تیپ های مختلف استخوان در حین کار یک امر تجربی است ما این تجربه را در حین بیرون آوردن دندان پیدا کرده ایم همینطور در موقع دریل کردن استخوان هم میتوان قضاوت کرد که استخوان از چه نوعی است.

تیپ یک استخوان (Type 1)

این استخوان بسیار متراکم بوده طوری که پیچش ایمپلنت درون آن به سختی انجام  میشود یس بنا بر  این سایز حفره ایجاد  شده باید نزدیک  به  سایز ایمپلنت باشد تا تنش بیش از حد بین فیکسچر ایمپلنت و استخوان وجود نداشته باشد فشار بیش تر از ۶۰ نیوتن میتواند منجر به عدم خون رسانی شود و در نتیجه ایمپلنت جوش نخورد .بعلاوه اصطکاک بیش از حد فیکسچر با استخوان میتواند موجب ساییده گی فیکسچر ایمپلن  بشود و در نتیجه اتصال مطلوبی بین  فیکسچر و استخوان ایجاد نمی گردد .

تیپ دو استخوان (Type 2)

این نوع استخوان هم از تراکم بالایی بر خوردار است و حفره بایستی به اندازه ایمپلنت ایجاد شود با این تفاوت که دریل آخر فقط در ناحیه کرست استخوان (قسمت فوقانی)  وارد میشود تا ایمپلنت گیر اولیه مناسبی داشته باشد.

تیپ سه استخوان (Type 3)

این نوع استخوان تراکم کمتری دارد و برای این نوع استخوان باید آخرین دریل حذف شود تا اینکه پیچش ایمپلنت باعث افزایش تراکم استخوان شود   و گیر مناسبی ایجاد شود .

بعضی وقت ها استخوان کرست مقاومی دارد ولی داخلی استخوان ضعیف است  در این مواقع لازم است دو دریل آخر حذف شوند یا فقط در ناحیه کرست دریل استفاده شود بنابر این بررسی اولیه استخوان بسیار امر حیاتی جهت موفقیت همان ایمپلنت محسوب می شود.

تیپ چهار استخوان (Type 4)

این کم تراکم ترین نوع استخوان  است که ازدریل فقط برای ایجاد یک روزنه   جهت ورود فیکسچر استفاده میشود و بقیه حفره توسط استوتوم یا خود ایمپلنت ایجاد میشود تا استخوان به اندازه کافی متراکم شود شاید در برخی موارد لازم باشد از پودر استخوان هم استفاده کرد.

 تیپ پنج استخوان (Type 5)

این استخوانی است که هنوز کاملا شکل نگرفته وفقط زمانی میتوان در آن ایمپلنت کرد که استخوان پر تراکمی در انتهای استخوان تازه شکل گرفته  وجود داشته باشد که بتوان فیکسچر را به آن متصل کرد. و در کل انجام جراحی و کاشت ایمپلنت در این ناحیه توصیه نمی شود.